İsyannn

Halbuki ben istememiştim bu yükü yüklenmeyi. Siz saldınız bu ağırlığı üstüme. Ben daha çocukluğumu yaşıyamadan üstüme binlerce profil yüklediniz. Kasabanın ilk okuyan kızı. İlk üniversiteye giden kızı. Su ablanızı örnek alın dediniz kendi çocuklarınıza. Bana sormadınız bile, benim örnek olup olamayacağımı.
Çocuklar parmağıyla beni gösterirken. Bak bu abla tüm on yargıları yıktı, kız çocuklarının okuması gerektiğini bize gösterdi derken, bana kimse sormadı, okuduğum bölümün ne kadar zor olduğunu. İsteyerek başladığım bu yoldan hala kurtulamadım. Hala okuyorum. Evet yüksek lisans yapıyorum ama ben belkide şu an başka bir yerde olmayı tercih ederdim. Su evlenmeyi düsünmüyormu diye soruyorlar anneme. Yok okuyor, tabiki şu an düşünmüyor diyor annemde. Yine bana soran yok. 29 yaşında, hala yalnızım aslında. Sevdiğim adamın da benimle aynı üniversitede okuması, ikimizinde yollarının bir olması çok güzel bir duygu aslında ama oda bazen soruyordur kendi kendine. Bu okul ne zaman bitecek ve biz bir baltaya sap olup ne zaman tamamen birbirimize kavuşacağız diye.
Arkadaşlarımın hepsi evlendi barklandı, çoluk çocuk sahibi oldu. Doğum günlerinde, yada her hangi özel günlerde eski dostlarla bir araya geldiğimizde 'Hala bitmedimi senin şu okulun' demesi çok kolay.

Kimse sorumuyor ki bir kere 'Su nasılsın?' diye.