Günler günleri kovalıyor. Mayısın ortasına geldik. Diş sorunlarımla uğraşırken, zamanın nasıl geçtiğini anlayamadım bile. Dogumgünüme pek bir az zaman kaldı. 30a basıyorum ben bu sene. 30 yılı geçirdim bu fani dünyada. Neler gördüm neler geçirdim diye maval okumayacağım şimdi sana ama daha neler göreceğim kim bilir, merak ediyorum gerçekten.
Bazen gerçekten ve gerçekten su an bulunduğum durumdan o kadar bunalıyorum ki anlatamam sana. Durmadan gizlenmek saklanmak. Binlerce yalanları ard arda sıralamak. Neden? Kırılmaktan korktuğum için. Bugüne kadar bir güzel ağzıma mıçtıkları için.
İnsanlara değer vermeyi öğretmişti halbuki annem bana. Herkesi kendin gibi sanma ama yinede sev saygı duy demişti insanlara. Ama annecim, insanlar o kadar acımasız ki. O kadar çıkarcı ki. O kadar şerefsizi, it kopuğu varki. Nerede nasıl duracağımı bilemiyorum bazen anne. Çocukken yatağımdan kalkıp senin daha uyuduğunu gördüğüm zaman, yanına sokuluyordum ya hani. İşte tıpkı o zamanki gibi, koynunda gizlenmek istiyorum anne.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder