11/12/2012

En sakındığın yerlerimden kırdılar beni anne

En sakındığın yerlerimden kırdılar beni anne.
İlk önce yağmurlar yağdırdılar gözlerime.
Sonra ellerime dokundular pis elleriyle.
Kalbimdeki ufacık yere sığamadılar, duvarlarını yıktılar anne.
Daha büyük, daha geniş odalar hayal ettiler belkide.

Ben halbuki yeşil renkli duvarlarıma rengarenk çizgiler çekmiştim.
Kapıyı aralamıştım. Işıklarını zakmıştım tüm dünyanın.
En sakındığın yerlerimden kırdılar beni anne.
Yağmurlar yağdırdılar gözlerime.
Aklar düşürdüler o kapkara saçlarıma.
Ufacık ellerimde derin yaralar açtılar anne.

Şimdi kimseden sevgi beklemiyorum.
Bazen kendi kendime tıkınıyorum o tek göz odaya.
Yeşil duvarların boyasını ellerimle kazıyorum, döküyorum yerlere.
Camlarıma siyah perdeler çekiyorum.
Kimse içerideki ışığı görmesin diye.
Bazen ışığı bile yakmıyorum anne.
En sakındığın yerlerimden, sakındığım gözlerimden birer birer düştüler anne.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder