Biliyormusun, ben aslında ölümden korkmuyorum. Ben sadece zamansız ölümlerden ve yine rüyalarımda ölecekleri görmekten korkuyorum.
En çok anneannem geliyor aklıma. Kaybettiğimde gece rüyamda tren istasyonunda kapkaranlık peronlarin arasında kosturuyordum. Burun kanaması ile uyandım, anneannemin tam öldügü saatte.
Tren istasyonlarını sevmem ben bu yüzden. Rüyalarımda tren istasyonları hep kötülüklerin habercisi oldu. Elimde kitabım tren beklerken huzurlu dakikalar geçiriyorum, tren istasyonlarını severim bu yüzden.
Paradoks degilmi sencede? Bence öyle.
Bir çok şiirimi tren istasyonlarında yazdım ben. Bana yabancı bir ülkede yabancı bir dilde konuşurken her gün, tren istasyonunda defterlerime karaladigim satırlar ile ana dilimi öğrendim, gelistim. Tren istasyonlarını severim bu yüzden.
Akşamları karanlık bastığında, tren istasyonlarininin önünde bulunan, elden ayaktan düşmüş, çalışmayan ama yinede bira içmeyi ihmal etmeyen, etrafına sarkıntılık eden adamlar yüzünden içime sinen tiksinti duygusu ... Tren istasyonlarını sevmem bu yüzden.
Sencede paradoks degilmi? Bence öyle.
Devamı gelecek.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder